Η ελπίδα της σταθερότητας μέσα στην αστάθεια

Η υπομονή και ο χρόνος πετυχαίνουν περισσότερα από τη δύναμη ή το πάθος.
–Jean de La Fontaine

Είναι οφθαλμοφανές και παραδεκτό από όλους ότι στην Ομονοια υπάρχει θέμα. Σε αυτό που μάλλον συμφωνούν οι παραπάνω, εμένα συμπεριλαμβανομένου, είναι στο θέμα της σταθερότητας.

Η σταθερότητα όμως έχει πολλές μορφές και παραλλαγές. Υπάρχει η σταθερότητα η μη σε διοικητικό επίπεδο, σε αγωνιστικό επίπεδο κτλ. 

Ακόμη και σε αγωνιστικό επίπεδο υπάρχουν παραλλαγές. Την φετινή χρόνια βλέπουμε το φαινόμενο όπου η ομάδα ξεκινά δυνατά και σταθερά σε βαθμό που δημιουργεί ευρωπαϊκό ρεκόρ και κάνει όλους στην Κύπρο να μιλούν για μεγάλα πράγματα. Τώρα βλέπουμε μια ανεξήγητη αστάθεια με απώλεια βαθμών σε θεωρητικά εύκολα παιχνίδια και ενδιάμεσα τους μια 6-αρα. Στην συγκεκριμένη αστάθεια υπάρχει “μια αρχή και ένα τέλος”.  Την προηγούμενη χρόνια με τον Σοφρώνη προπονητή και εκεί υπήρχε αστάθεια αλλά ήταν διαφορετική. Πήγαινε παιχνίδι με παιχνίδι. Το ένα κέρδιζες, το άλλο έχανες, το ένα έπαιζες καλά, το άλλο δεν ήξερες τι γινόταν. Αυτό το είδαμε και με προηγούμενους προπονητές.

Θεωρώ ότι η μορφή αστάθειας που βλέπουμε με τον Νταμπραουσκας είναι καλύτερη. Είναι καλύτερη λόγω των μικρών δόσεων σταθερότητας που υπάρχουν σε αυτή. Από τη μια η σταθερή εξαιρετική αρχή και από την άλλη το σταθερό σκαμπανέβασμα που ζούμε τώρα. Η σειρά τους εξίσου σημαντική. Αν η παρών αστάθεια ερχόταν στην αρχή, πολύ δύσκολα φαντάζει να έμενε ο προπονητής πέρα αυτής της περιόδου. Οπότε το γεγονός ότι είχαμε ένα δείγμα στην αρχή άκρως εξαιρετικό, είναι σημαντικό στο τι μπορούμε να προσδοκούμε όταν μιλάμε για βελτίωση. Έχει πρόσωπο και εικόνα η βελτίωση. Μπορούμε να την φανταστούμε εύκολα γιατί την ζήσαμε και ακόμα βλέπουμε αναλαμπές (δες 6-2 με Καρμιωτισσα).

Είναι πολύ πιο εύκολο να διορθώσεις μια κατάσταση όταν έχεις χειροπιαστά παραδείγματα του τι θέλεις να πετύχεις. Παραδείγματα που ξέρουν οι ποδοσφαιριστές διότι τα έκαναν ήδη. Ακόμα και στην αστάθεια κάποτε μπορείς να βρεις αρκετή σταθερότητα για να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Φτάνει να πιστέψεις και να αφήσεις τον χρόνο να σε δικαιώσει. Παράδειγμα εδώ είναι η Πάφος με την πίστη που έδειξαν στο Κασεδο. Πέρσι δεν έπεισε σε καμία φάση η Πάφος ότι μπορούσε να κάνει κάτι σπουδαίο. Ακόμη και το καλοκαίρι στα ευρωπαϊκά, η εικόνα δεν ήταν κάτι σπουδαίο αφού στα προκριματικά δέχτηκε και αρκετά γκολ και ήττες. Δόθηκε χρόνος όμως στον Κασεδο, όπως και πέρσι, και τώρα βλέπουμε το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης.

Ένας σημαντικός εχθρός του οποιουδήποτε έργου είναι και οι συγκυρίες. Αν οι συγκυρίες είναι με το μέρος σου, "ο σωστός χρόνος, στο σωστό μέρος" ένα πράμα, τότε όλα καλά. Αν όχι, είναι ικανές να κάνουν ένα σχετικά υγιές έργο να φαίνεται πολύ κακό. Για ποιες συγκυρίες μιλώ? Κάποια παραδείγματα συγκεκριμένα για την Ομόνοια:

• Όταν έπιανε φόρμα ο Στεπινσκι, έρχεται η κόκκινη κάρτα
• Όταν ο Σεμεδο έπιανε φόρμα, τραυματίστηκε
• Φορμαρισμένος Σιμιτς, τραυματίζεται
• MVP ο Λοΐζος την μια αγωνιστική, την επόμενη δέχεται κόκκινη
• Τα διαλείμματα με τις εθνικές (και γενικά το αυξημένο πρόγραμμα) έρχονται να κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το έργο του να βρεις φόρμα σαν ομάδα
• Σε αυτό το άρθρο γίνεται αρνητικός λόγος για τα πολλά παιχνίδια που έπαιξαν κάποιοι παίχτες μας. Σε ένα άλλο άρθρο γίνεται εντυπωσιακό θέμα για τα πολλά παιχνίδια που έπαιξε ένας παίχτης της Πάφου. Άρα ποιος από τους δυο προπονητές έχει δίκαιο και ποιος άδικο από την στιγμή που ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία?
• Αν ο Νταμπραουσκας έκανε πιο έντονο ροτασιον και από πιο νωρίς, και η ομάδα παρουσίαζε την ίδια κοιλιά, θα ακούγαμε το κλασσικο "δεν βρήκε τους καλύτερους του 11, πειραματίζεται ακόμα"? Θα σκέφτονταν αυτά τα άτομα, τι συμβαίνει και τι ακολουθεί άραγε όταν ένας προπονητής βρει τους καλύτερους του 11?

Κάποιοι θα πουν, μα και οι άλλες ομάδες τα έχουν αυτά. Και ναι και όχι. Να πάρουμε το παράδειγμα με τις εθνικές. Εδώ έρχεται ακόμη ένας "εχθρός" ενός μακροπρόθεσμου έργου. Κάποιες αποφάσεις δεν μπορείς να ξέρεις αν σου βγουν παρά μόνο με το πέρας του χρόνου. Η φιλοσοφία του "πιστεύω στον Κύπριο ποδοσφαιριστή" χρειάζεται χρόνο. Πολύ χρόνο. Για να σου βγει όπως βγήκε της Ομόνοιας, θέλει επιμονή και υπομονή. Έρχεται όμως και με ένα σημαντικό αρνητικό (από καθαρά εγωιστική πλευρά για τον σύλλογο): αυτοί οι παίχτες αναπόφευκτα μάλλον θα στελεχώνουν την εθνική ομάδα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε διάλειμμα για εθνικές, χάνεις ένα σημαντικό κομμάτι του κορμού σου την στιγμή που άλλες ομάδες, που γεμίζουν το ρόστερ τους με ξένους, δεν αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και κάνουν προπονήσεις με πιο γεμάτες ομάδες. Δεν είναι κακό όμως διότι είναι σημαντικό κομμάτι της φιλοσοφίας σου σαν ομάδα και οργανισμού οπότε μαθαίνεις να δουλεύεις με αυτό υπόψη.

Υπάρχουν επίσης και συγκυρίες που επηρεάζουν ομάδες διαφορετικά αλλά όταν έρθουν μαζεμένες, δημιουργούν ευνοϊκές καταστάσεις για κάποιες. Ας σκεφτούμε την εξής ερώτηση.

Θα κέρδιζε ο Άρης το πρωτάθλημα την σεζόν 22-23 ΑΝ:

• Δεν κρατούσε ο Άρης τον Σπιλεφσκι στο τιμόνι λόγω μιας άσχημης κοιλιάς που έκανε ΚΑΙ
• Δεν είχε τόσους τραυματισμούς το Αποελ που το έλεγε συχνά ο Μιλόγεβιτς ΚΑΙ
• Δεν έκανε κοιλιά στο τέλος του πρωταθλήματος το Αποελ ΚΑΙ
• Δεν έβρισκε φόρμα ο Άρης στο τέλος του πρωταθλήματος

Είναι πολλές και διάφορες οι συγκυρίες αλλά μέσα στις συγκυρίες υπάρχουν και οι επιλογές οι οποίες ως ένα βαθμό μπορούν να μειώσουν την επίδραση αυτών των συγκυριών. Ήταν επιλογή της διοίκησης του Άρη να κρατήσει τον Σπιλεφσκι την ώρα που ο κόσμος ζητούσε την απομάκρυνση του. Την επόμενη χρόνια το Αποελ έκανε την ίδια κίνηση με τον Σα Πιντο την ώρα που όλα έδειχναν απομάκρυνση του, ειδικά όταν δέχθηκε την πολύμηνη τιμωρία. Και στις δυο περιπτώσεις οι εκάστοτε διοικήσεις έδειξαν υπομονή που στο τέλος ανταμείφθηκε.

Μπορεί ένας καινούργιος προπονητής να φέρει νέο αέρα, δυναμική κτλ? Πολύ πιθανόν. Αυτό όμως δεν προσδίδει σταθερότητα. Εξ αντιθέτου. Θα είναι ακόμη μια προσωρινή λύση μέχρι να γίνει και αυτή το πρόβλημα. Ακριβώς όπως ήταν οι προηγούμενοι προπονητές. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση ή οι λύσεις που χρειάζονται διότι για αυτές υπάρχουν οι αρμόδιοι. Αυτό που ξέρω όμως και που σχολιάζω εδώ είναι το γεγονός ότι αν δούμε πιο σφαιρικά, υπάρχουν πολλά παραδείγματα στο ποδοσφαιρικό χώρο, αλλά και πιο γενικά όπου κτίζεται κάτι όμορφο, από όπου μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα. Τα ακριβές χαρακτηριστικά αυτών το έργων διαφέρουν αλλά ως συνήθως έχουν πάντα ένα κοινό. Πίστη σε ένα πλάνο και μια φιλοσοφία αλλά κυριότερα, σε ανθρώπους που την ασπάζονται και προσπαθούν να την μετατρέψουν σε πράξη. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζονται δυο απαραίτητα υλικά: ο χρόνος και η υπομονή.

Ο χρόνος, η υπομονή και η πίστη σε ένα τροπο λειτουργίας μπορούν να απορροφήσουν πολλές από τις παρενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν οι διάφορες συγκυρίες σε μια μικρή χρονική περίοδο.

Δυο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες στην Ευρώπη φέτος είναι η Ατάλαντα στην Ιταλία και η Χάιντενχαϊμ στην Γερμανία. Πολλα τους χωρίζουν αλλά υπάρχει κάτι πολύ εντυπωσιακό που τους ενώνει. Η πίστη των εκάστοτε διοικήσεων τους σε ένα μακροπρόθεσμο πλάνο αλλά και στη πίστωση χρόνου στο πρόσωπο ενός προπονητή που συμβαδίζει με το πλάνο αυτό. Ο Γκασπερίνι προπονητής στην Ατάλαντα τα τελευταία 8 χρόνια. Ο μεν Σμιτ στην Χάιντενχαϊμ, 17 ολοκληρα χρόνια. Αμφότεροι ανέβασαν τις ομάδες τους από χαμηλότερες κατηγορίες. Αμφότεροι αμφισβητήθηκαν. Δεν υπήρχε περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια οι ομάδες τους να έπαιζαν εξαιρετικό ποδόσφαιρο κάθε αγωνιστική. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχαν συνεχής σκαμπανεβάσματα και αρνητικά αποτελέσματα. Είμαι σίγουρος ότι υπήρξαν πολλές περιπτώσεις όπου οι οπαδοί ζήτησαν την απομάκρυνση τους. Είμαι εξίσου σίγουρος και για τα εξής: την πίστωση χρόνου, την συμπαράσταση και την υπομονή που έδειξαν αυτοί που έπαιρναν τις δύσκολες αποφάσεις.

Σε αυτήν την πίστωση χρόνου αλλά και πιο γενικά, σε αυτήν την πίστη προς ένα άνθρωπο που δείχνει συμβατός με την φιλοσοφία και το μακροπρόθεσμο πλάνο, είναι που ελπίζω ότι θα δώσει η διοίκηση Παπασταύρου στον Νταμπραουσκας. Έναν άνθρωπο ειλικρινή, που αναγνωρίζει τα πράγματα ως έχουν αλλά κυρίως ένα άνθρωπο που εστω και το μικρό δείγμα που έχουμε από αυτόν, είδαμε κάτι πολύ υποσχόμενο. Ελπίζω να του δωθεί ο χρόνος να το μετουσιώσει σε αυτό που όλοι ονειρευτήκαμε στην αρχή της σεζόν. Η διοίκηση της Ομόνοιας έδειξε εδώ και αρκετό καιρό ότι πλέον κινείται διαφορετικά από άλλες διοικήσεις σε αρκετούς τομείς. Βλέπει τα πράγματα πιο συνειδητά, πιο μακριά. Ελπίδα μου να κάνει το ίδιο και σε αυτό το θέμα.